Jezelf graag zien

Inner beauty wordt veel te weinig besproken op mijn blog en dat weet ik. Daarom dat ik er vandaag eens verandering in ga brengen. Ik maak een extra label ‘Inner Beauty’ aan zodat deze artikels in toekomst makkelijker te vinden zijn.  

Beauty gaat niet alleen over wat aan de buitenkant te zien is. Je kan nog zo mooi gemaquilleerd zijn, je haar prachtig gedaan en de mooiste kleren aanhebben, maar als het vanbinnen niet goed zit dan zie je dat heel duidelijk.Als je je niet goed in je vel voelt, dan gaan al die mooie kleren, je prachtige haar en je perfecte make-up dat niet kunnen verdoezelen. Ik wil dit artikel toch wel een beetje persoonlijk maken omdat ook ik lange tijd niet goed in mijn vel gezeten heb. Voor diegene die niet zo graag persoonlijke verhalen lezen, kunnen even andere artikels op mijn blog vinden.

 

Als jullie mijn FitnessPal verhaal hebben gelezen, weten jullie dat ik nog nooit een maatje 0 heb gehad. Al mijn vriendinnen hadden in mijn ogen het perfecte lichaam, ik zat vast aan zo’n lomp geval. In de lagere school kende iedereen iedereen en niemand maakte daar een punt van. Ze kenden mijn persoonlijkheid en wisten dat ik graag plezier maakte. Ze tolereerden me voor wie ik was. 

Maar zoals ik al eerder zei : het middelbaar kwam eraan. Highschool drama. Jongeren van over de ganse omgeving kwamen allemaal terecht in 1 school. Van een plaats waar iedereen iedereen kende, kwam ik nu terecht op een school vol vreemden. Niemand kende mij of mijn persoonlijkheid, maar het oordeel was snel over mij gemaakt : ik was ‘de dikke’.

Het eerste jaar verliep al bij al nog wel rustig, ik zat nog bij een aantal mensen van de lagere school.

Eenmaal ik het 2^de jaar begon, was het zo rustig niet meer. Mensen praatten achter mijn rug, riepen me na en probeerden me belachelijk te maken bij andere mensen. Geen fijne periode, I tell you. Ik zat midden in de puberteit en de onzekerheid sloeg enorm toe. Spreken voor de klas? Dat durfde ik opeens niet meer omdat ik bijna kon horen wat zij over mij dachten. Wanneer een leerkracht iets aan mij vroeg, kreeg ik al snel een rood hoofd : bang om iets verkeerd te zeggen en dat mijn klasgenoten me zouden uitlachen. Mijn onzekerheid was nog nooit zover te zoeken. Naar lokale fuiven gaan, was er ook niet meer bij. Ik voelde me er zo onzeker en ik dacht telkens dat, wanneer mensen me een blik gaven, ze me al haatten, ook al kende ik ze niet eens !

LO was een ramp. We droegen allemaal een geel T-shirt en een blauwe short. Een SHORT. Ik, met mijn absoluut niet perfecte lichaam, moest LO doen in een SHORT. Ik kreeg nog maar complexen als ik daaraan dacht. Kwam er nog bij dat we samen met een andere klas moesten meedoen, weer mensen die ik niet kende en weer vooroordelen die ik moest verwerken. Gelukkig pepte de LO-lerares me op omdat ze wist dat ik de zwakste schakel tussen hen was. Tot op de dag van vandaag is ze zowat mijn persoonlijke heldin, zo’n goede LO-lerares vind je niet meer.

Zoals je dus kon lezen : ik zat helemaal niet goed in mijn vel. Het liefst kroop ik onder de grond zodat niemand me kon zien. Mijn zelfzekerheid was gekelderd tot op het punt van wanhoop. Maar goed, eenmaal in het 3^de jaar kreeg enorm leuke vriendinnen. We steunden elkaar, letterlijk door dik en dun, zodat ik me wat meer zelfverzekerder voelde. Mensen die een nare opmerking maakten, snauwden zij bijna af. De opmerkingen van andere mensen raakten mij zo niet meer waardoor ik mensen toeliet om me beter te leren kennen. Ik kreeg meer en meer vrienden en voelde me stukken beter in mijn vel. Ik was nog altijd niet de populairste (hoefde ik trouwens ook niet te zijn), maar voor de eerste keer in zoveel jaren tijd, ging ik graag naar school. 

De jaren die daarop volgden, leerde ik leven met mijn niet-zo-perfecte lichaam. Mensen die nare dingen tegen mij zeiden ? Ik was op dat moment doof. Mensen die eerst mij uitlachten en dan vriendelijk deden ? Ik had ze snel door. Mijn zelfzekerheid kwam terug en ik durfde tenminste weer voor mezelf opkomen. Mijn lichaam was geen issue meer voor mij, ik accepteerde het hoe het was. Ik heb nog steeds geen maatje 0 (en dat zal ik nooit hebben ook) maar daar heb ik mee leren leven. Als mensen me geen blik gunnen omdat ik voor hen niet voldoe aan bepaalde ‘criteria’, dat is dan hun probleem. De angst om uitgelachen te worden, zal altijd in mijn achterhoofd blijven maar daar moet ik me gewoon over zetten. Vriendinnen van mij, die ik achteraf heb leren kennen, zeiden ook van : ‘Je bent zo’n leuke, ik snap echt niet waarom mensen vooroordelen over je hebben. Ze moeten je echt leren kennen en willen ze dat niet ? It’s their loss.’. Dat heeft me echt geraakt.

 

Moraal van het verhaal ? Het zijn er eigenlijk 2 :

- Heb geen vooroordelen over iemand anders. Leer eerst die persoon beter kennen vooraleer je ze in een bepaalde categorie onderbrengt. 

- Zie jezelf graag voor wie je bent. Niemand is perfect, ook al verwachten er velen van je dat je dat wel bent. Jezelf graag zien, is een van de basisdingen die ik doorheen de jaren middelbaar geleerd heb. Als je jezelf niet graag ziet , dan gaan andere daar serieus misbruik van maken en zien ze je als een makkelijk doelwit. Wees zelfzeker en wees niet bang om te zijn wie bent. Ik weet dat dat makkelijk gezegd is maar ik ben niet iemand die het niet meegemaakt heeft, ik weet echt wel waarover ik spreek. 

Met dat gezegd zijnde : heb jij ook zo’n verhaal ? En welke inner beauty onderwerpen wil jij volgende keer zien ? 

Stay gorgeous !

Anke