Het middelbaar is een periode waar je door MOET. Bij sommigen valt het reuze mee, bij anderen valt het dik tegen. Ik zeg niet dat het middelbaar een ramp was voor mij, maar toen ik eenmaal afstudeerde was ik blij dat ik nooit meer moest terugkeren. Hoofdstuk afgesloten.
Het middelbaar is zo anders dan de hogeschool/universiteit. Waar je in het middelbaar de juiste connecties moest hebben om cool te zijn, mee moest zijn met de juiste trends om 'er bij te horen' ; daar zie je niets meer van terug eenmaal je aan de hogeschool/universiteit zit. Ik heb het gevoel dat, eenmaal je afstudeert, je daarin wat meer nuchter wordt. Het doet er niet toe wie je kent of wat je aanhebt, iedereen moet knokken voor zijn/haar diploma. En dat beseffen we maar al te goed.
Na een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen te hebben gekregen, was het tijd om nieuwe vriendinnen te maken aan de universiteit. In het middelbaar werd er flink achter mijn rug geroddeld en het ergste was : ik wist het gewoon, ik wist alleen niet over wàt. Ik liet ze maar doen, kon er toch niet tegen op. Het was net of je olie op het vuur deed: de roddels zouden toch maar erger worden. Dus deed ik alsof ik het niet hoorde maar diep vanbinnen, was ik wel gekwetst. Wat was er waarvoor mensen moesten roddelen over mij? (Ik bedacht me later dat het eigenlijk meer zei over hen dan over mij : te laf om dingen in mijn gezicht te zeggen). Ik begon aan mezelf te twijfelen. Was er iets mis? Deed ik iets verkeerd of raars waardoor ik telkens het middelpunt van spot was? Ik wist het echt niet. Het werd zelfs zo erg dat ik op lokale fuiven werd nageroepen of aangesproken over dingen die ofwel helemaal uit context getrokken werden ofwel totaal niet gebeurd waren maar waar maar een draai aan werd gegeven. Ik sloot me op, kwam niet meer buiten, had geen zin om uit te gaan en als ik al eens uitging (wat zeldzaam was), stond ik met een bang hartje op de dansvloer, schrik voor wat komen zou ...
Met een hol gevoel ging ik de eerste dag naar de universiteit. Ik was gewoon echt niet klaar om allemaal andere mensen te leren kennen, bang voor een herhaling van in het middelbaar. Mijn zelfvertrouwen was volledig gekelderd. Ik had echt medelijden met mezelf want voordien was ik iemand die graag nieuwe mensen leerde kennen, altijd lachend rondliep en meeging naar allerlei activiteiten. Op een paar jaar tijd was dat allemaal verdwenen. Ik wou terug de persoon worden zoals voordien. De eerste dag aan de universiteit dacht ik goed na over de dingen die ik deed en zei, bang om een fout te maken zodat ik het bij die persoon verpest zou hebben. De eerste dagen liep ik eigenlijk een beetje verloren want 'echte' vrienden had ik daar nog niet. Na 6 jaar in een klas te zitten met de mensen die je kent, kom je nu ineens terecht in een groep van 600 man waar je bijna niemand kent. De eerste contacten zijn wat aarzelend, niet wetende hoe die persoon zal reageren.
Uiteindelijk ben ik de vriendinnen tegengekomen waar ik nu mee optrek. Zij hebben mijn zelfvertrouwen voor een stuk hersteld, de andere helft heb ik zelf moeten doen. Ik heb moeten leren dat niet iedereen is zoals in het middelbaar : beginnen roddelen achter elkaars rug omdat je zogezegd niet past in hun plaatje van perfectie. Had ik hen leren kennen in het middelbaar, dan was mijn ervaring wel heel anders geweest en had ik jullie dit verhaal niet moeten vertellen. Ik ben ze dan ook ontzettend dankbaar dat ze dit gedaan hebben (en waarschijnlijk weten ze het niet eens!). Als je vrienden hebt waarbij je jezelf kan zijn, dan zit je goed.
Wat ik eigenlijk met dit alles wil zeggen : wees trouw aan jezelf en laat je door niets of niemand van de wijs brengen dat je niet goed genoeg bent. Vertrouw op jezelf dat je sterk genoeg bent om elke tegenslag te overwinnen, wat dan ook. De inner strength zit in jou, dat weet ik zeker.
Zo, even een persoonlijk stukje maar ik denk dat dat er soms ook eens mag tussen zitten.
Stay gorgeous !
Anke
Het middelbaar is zo anders dan de hogeschool/universiteit. Waar je in het middelbaar de juiste connecties moest hebben om cool te zijn, mee moest zijn met de juiste trends om 'er bij te horen' ; daar zie je niets meer van terug eenmaal je aan de hogeschool/universiteit zit. Ik heb het gevoel dat, eenmaal je afstudeert, je daarin wat meer nuchter wordt. Het doet er niet toe wie je kent of wat je aanhebt, iedereen moet knokken voor zijn/haar diploma. En dat beseffen we maar al te goed.
Na een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen te hebben gekregen, was het tijd om nieuwe vriendinnen te maken aan de universiteit. In het middelbaar werd er flink achter mijn rug geroddeld en het ergste was : ik wist het gewoon, ik wist alleen niet over wàt. Ik liet ze maar doen, kon er toch niet tegen op. Het was net of je olie op het vuur deed: de roddels zouden toch maar erger worden. Dus deed ik alsof ik het niet hoorde maar diep vanbinnen, was ik wel gekwetst. Wat was er waarvoor mensen moesten roddelen over mij? (Ik bedacht me later dat het eigenlijk meer zei over hen dan over mij : te laf om dingen in mijn gezicht te zeggen). Ik begon aan mezelf te twijfelen. Was er iets mis? Deed ik iets verkeerd of raars waardoor ik telkens het middelpunt van spot was? Ik wist het echt niet. Het werd zelfs zo erg dat ik op lokale fuiven werd nageroepen of aangesproken over dingen die ofwel helemaal uit context getrokken werden ofwel totaal niet gebeurd waren maar waar maar een draai aan werd gegeven. Ik sloot me op, kwam niet meer buiten, had geen zin om uit te gaan en als ik al eens uitging (wat zeldzaam was), stond ik met een bang hartje op de dansvloer, schrik voor wat komen zou ...
Met een hol gevoel ging ik de eerste dag naar de universiteit. Ik was gewoon echt niet klaar om allemaal andere mensen te leren kennen, bang voor een herhaling van in het middelbaar. Mijn zelfvertrouwen was volledig gekelderd. Ik had echt medelijden met mezelf want voordien was ik iemand die graag nieuwe mensen leerde kennen, altijd lachend rondliep en meeging naar allerlei activiteiten. Op een paar jaar tijd was dat allemaal verdwenen. Ik wou terug de persoon worden zoals voordien. De eerste dag aan de universiteit dacht ik goed na over de dingen die ik deed en zei, bang om een fout te maken zodat ik het bij die persoon verpest zou hebben. De eerste dagen liep ik eigenlijk een beetje verloren want 'echte' vrienden had ik daar nog niet. Na 6 jaar in een klas te zitten met de mensen die je kent, kom je nu ineens terecht in een groep van 600 man waar je bijna niemand kent. De eerste contacten zijn wat aarzelend, niet wetende hoe die persoon zal reageren.
Uiteindelijk ben ik de vriendinnen tegengekomen waar ik nu mee optrek. Zij hebben mijn zelfvertrouwen voor een stuk hersteld, de andere helft heb ik zelf moeten doen. Ik heb moeten leren dat niet iedereen is zoals in het middelbaar : beginnen roddelen achter elkaars rug omdat je zogezegd niet past in hun plaatje van perfectie. Had ik hen leren kennen in het middelbaar, dan was mijn ervaring wel heel anders geweest en had ik jullie dit verhaal niet moeten vertellen. Ik ben ze dan ook ontzettend dankbaar dat ze dit gedaan hebben (en waarschijnlijk weten ze het niet eens!). Als je vrienden hebt waarbij je jezelf kan zijn, dan zit je goed.
Wat ik eigenlijk met dit alles wil zeggen : wees trouw aan jezelf en laat je door niets of niemand van de wijs brengen dat je niet goed genoeg bent. Vertrouw op jezelf dat je sterk genoeg bent om elke tegenslag te overwinnen, wat dan ook. De inner strength zit in jou, dat weet ik zeker.
Zo, even een persoonlijk stukje maar ik denk dat dat er soms ook eens mag tussen zitten.
Stay gorgeous !
Anke
Goed dat je hier over schrijft. Middelbaar was inderdaad kut. De beste vriendinnen maakte ik tijdens de hogeschool. Hoewel ik ook wel enkele vriendinnen voor het leven heb uit het middelbaar. Ik weet wel dat de personen die mij tijdens die periode het leven zuur maakten nu niet goed terecht zijn gekomen. Take that, f*ckers! ^^
BeantwoordenVerwijderenHaha, dat is idd dé motivatie ! :D
VerwijderenZo mooi verwoord! I feel the same way :)
BeantwoordenVerwijderenMooi verwoord en knap dat je hier voor uitkomt! De universiteit is inderdaad de plaats waar je met een nieuwe lei kunt beginnen en ik ben blij dat je daar vriendinnen gevonden hebt die jou echt waarderen.
BeantwoordenVerwijderenWow, Anke, ik vind dit echt erg om te horen dat het middelbaar zo'n kut periode voor je was. Gelukkig ben je er nu weer bovenop. (: Je hebt trouwens helemaal gelijk, je moet cool zijn, coole vrienden hebben anders ben je de pineut en dat merk ik wel. Alleen blijf ik mezelf oppeppen door het feit dat ze later met dat cool zijn toch nergens zullen komen. Oke, ze hebben honderden likes op hun foto's, zullen uitgenodigd worden op alle feestjes en hun sms inbox blijft maar volstromen. Maar zullen ze een mentaliteit hebben, zullen ze tegen een stootje kunnen? Ik denk het niet en dat zal ook wel weer te merken zijn als ik er voorbij loop als klasse vrouw en zij daar zielig een leven leiden dat op niks trekt. Wel, daar houd ik me aan vast en dat zorgt er deels voor dat ik lekker verder doe met mijn dromen na te jagen en mezelf niet laat doen. Want ik ga iets bereiken, en jij ook. Iets wat zij waarschijnlijk nooit kunnen. Want zij hebben altijd alles op hun schoot gekregen. Nah.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt helemaal gelijk ! Wat ben je zo matuur, Britt. Dat bewonder ik aan jou <3
VerwijderenIk weet exact hoe je je voelt. Hoewel m'n bolster (zoals ik het graag noem) het niet zou verraden, ben ik ook een slachtoffer van pesterijen. Bij mij was m'n gewicht de grote boosdoener. Ik was altijd 'de dikke', 'de loner' die geen vrienden had.. Dat heeft geduurd tot ik er zelf genoeg van had en 24kg afviel. Toen kende iedereen me plots wel. Helaas heb ik gedurende die periode een echte "je 'm en fou" mentaliteit gekweekt, waardoor ik soms erg bot ben t.o.v. mensen.. Nu, je moet slechts naar één iemand kijken in 't leven, en dat ben jijzelf, niemand anders. Ik heb hard gevochten om te staan waar ik nu sta, maar ik sta er, en véél anderen (die toen zich beter waanden dan mij .. ) niet .. Laat dat een drijfveer zijn!
BeantwoordenVerwijderen